ارزیابی راهکارهای مدیریت بافت های فرسوده ی شهری در کلانشهر اهواز نمونه موردی محله ی عامری

ایجاد شهر به عنوان کلیتی یکپارچه, پویا, زنده, دومین انقلاب عظیم در فرهنگ انسانی می باشد که طی قرون اخیر به دلیل تحولات و دگرگونیهای شهرنشینی, چالش ها, پیامدهای متعددی را به ویژه در مراکز خود دیده است. مراکزی که به عنوان هسنه های اولیه شکل گیری شهرها, دربرگیرنده بافت های تاریخی و قدیمی آنها می باشند و از نقاط حساس شهری به شمار می روند. بافت تاریخی و قدیم شهرها در ایران نیز از این فرآیند مستثنی نبوده است, بافت هایی ک با نمادها و بناهای با ارزش خود, تبلوری از محیط زیست, فرهنگ و آداب و سنن می باشند که بنابر نیازهای روزمره ساکنین آن شکل گرفته و تکامل یافته اند, اما اقدامات و برنامه هایی که تحت عنوان شهرسازی جدید در دهه های اخیر شروع شده و تاکنون نیز ادامه دارد, متاسفانه در بسیاری موارد موجبات فرسودگی بیشتر آنها را فراهم کرده و در این میان ضوابط و مقررات تعیین شده از سوی برخی از ارگان های دولتی نیز مزید بر علت شده است. در پژوهش حاضر با در نظر گرفتن چالش ها و نابسامانی های موجود در این محله در صدد است تا راهکارهای مدیریت بافت فرسوده شهری در این محله را بررسی نماید. در این راستا نظرات ساکنان و نیز کارشناسان مرتبط مبنای عمل قرار گرفته تا مشخص شود راهکار صورت گرفته تا چه حد موفق بوده و همچنین میزان رضایتمندی ساکنان و مشارکت در این خصوص به چه صورت می باشد. قالب در نظر گرفته شده برای این منظور مدل swot است که بر اساس آن تلاش می شود تا مشخص شود که چه راهبردی در زمینه نوسازی و بهسازی بافت فرسوده عامری مناسب تر بوده است.